Een week geleden liep ik overdag in het ziekenhuis rond. Ik moest wat dingen ophalen en sprak kort met een aantal mensen op de gang. Een paar uur later werd ik ziek. Een fikse neusverkoudheid met lichte verhoging. Geen koorts of hoesten. Elk jaar krijg ik een holteontsteking dus ik dacht dat het dit keer ook zo zou zijn. Ik heb wel gelijk de thuiszorg ingelicht en een afspraak ingepland om getest te worden. Ik ben vanaf dat moment nergens meer geweest en niemand is in contact met mij geweest. Voor mijn gevoel gewoon "voor de zekerheid". 

Ik zat vandaag te denken aan het feit dat Nienke geen MRI-scan meer mag ondergaan vanwege haar diafragma-pacer. Toen kwam er een voorval in mijn gedachten van ruim een jaar geleden..

Gisteren was de grote dag. Afgelopen week had ik een gesprek met het WKZ team en toen is besloten dit weekend een poging te doen om Nienke te laten slapen zonder beademing. Deze term klopt natuurlijk niet helemaal want een diafragma pacemaker is ook een vorm van beademen maar het is veel minder zichtbaar. 

I just read my last english update and realised that if that is where you all think we still are...Boy, do I have good news!!!

"Nienke, je kan het echt al bijna zonder mij!"  Nog even oefenen en Nienke fietst helemaal zelf. Ze doet het zo ontzettend goed. Zoveel angsten overwonnen en zo goed doorgezet. Wat ben ik toch trots op mijn kleine meissie!!!

Vanochtend heb ik eindelijk foto's uitgezocht voor de vóór- en achterkant van onze albums. Fotografe Sandra Stokmans heeft drie keer een foto-sessie gedaan rondom de opname en operatie van Nienke. Sandra heeft een geweldige selectie van deze foto's gemaakt en en een tijdje terug ben ik bij haar thuis geweest om samen de albums te maken. Alleen de "finishing touch" nog. Tijdens het uitzoeken liet ik Nienke meekijken en wat genoot ze ervan om alle foto's weer te bekijken. Zo bijzonder hoe zij alles zo goed onthoudt en ook goed kan vertellen wat zij ervan vond.  

Twee uur heen....twee uur terug...best een lange rit voor een controle afspraak van 45 minuten. De artsen in Groningen waren ook bereid om de afspraak via videobellen te doen maar soms is het prettiger elkaar echt in de ogen te kijken. 

Zoals tot nu toe elke keer het geval is geweest heeft Nienke van het laatste incident ook geen zichtbare schade opgelopen. Wij, en de artsen, verwonderen ons er steeds weer over hoe Nienke uit zo'n crisis komt. De dag en nacht na het incident is er allerlei informatie verzameld maar tot op heden blijft het gissen wat er uiteindelijk misging. 

Een aantal nachten geleden heeft Nienke een behoorlijk ernstig incident gehad aan het begin van de nacht. Ik was de hond aan het uitlaten en toen ik thuis kwam vertelde Herman dat het echt niet goed met haar ging. Rond 21u zakte haar zuurstof niveau in haar bloed tijdens haar slaap. Dit gebeurt nooit. Nienke dipt altijd alleen wanneer zij wakker is. Dit was dus al alarmerend. Al vrij snel begon haar zuurstof in rap tempo verder te zakken naar extreem laag zonder te herstellen. Herman is uiteraard snel naar haar toe gegaan en heeft geprobeerd haar wakker te krijgen maar dat lukte niet. Tot nu toe lukte het altijd om Nienke aan te sporen om mee te ademen met de beademing wanneer zij dipte en dan herstelde zij snel maar deze keer was er totaal geen reactie van Nienke's kant. Na ongeveer 5 minuten herstelden haar waardes uiteindelijk vanzelf.